Sonda New Horizons

Zapraszamy do śledzenia postępów misji
sondy New Horizons

Strona projektu - www.nasa.gov/mission_pages/newhorizons/main/index.html

Twitter - twitter.com/intent/follow?source=followbutton&variant=1.0&screen_name=NASAnewhorizons

Łańcuchy górskie na powierzchni Plutona.

Sonda New Horizons przesłała zdjęcia kolejnych przybliżeń Plutona, które zaskoczyły naukowców widokiem pasma górskiego rozciągającego się w pobliżu równika. Wysokość plutonowych gór sięga aż 3500 metrów ponad powierzchnię lodowatej planety! Te góry powstały niespełna 100 mln lat temu, więc są młode z geologicznego punktu widzenia. Może o tym świadczyć brak w ich pobliżu kraterów uderzeniowych, które pstrzą niemal całą powierzchnię planety. Wygląda na to, że to pasmo górskie wciąż może się formować, co by oznaczało, że jego najbliższa okolica, która stanowi mniej niż 1 proc. powierzchni Plutona, może być wciąż aktywna geologicznie.

– To jedna z najmłodszych powierzchni globu, jakie widzieliśmy w Układzie Słonecznym! – stwierdził Jeff Moore z ekipy geologicznej misji New Horizons.

Gdyby te informacje się potwierdziły, byłaby to prawdziwa bomba! Owszem, w Układzie Słonecznym mamy kilka niespokojnych globów, na których formują się góry, wybuchają wulkany i działają gejzery, ale tak daleko od Słońca dotyczy to księżyców okrążających gazowe giganty, które swoją grawitacją pobudzają procesy geologiczne na sąsiednich globach. Pluton to zupełnie inna bajka, dlatego na nim zjawiska te muszą mieć zupełnie inną przyczynę. Tylko jaką? Na skalistych planetach procesy górotwórcze wywoływane są przez gorące jądro. Skąd jednak wzięły się na Plutonie, który jest lodowo-skalną kulą o zimnym wnętrzu? Naukowcy muszą zgłębić ten problem.

Ale to nie koniec dziwów. Góry na Plutonie zbudowane są z mieszaniny lodu i skały. Lód metanowy i azotowy, który pokrywa większą część tego globu, nie nadaje się do tego, by utworzyć góry. Wobec tego musiało je zbudować coś innego, twardszego – prawdopodobnie lód wodny, który przy temperaturze panującej na Plutonie zachowuje się jak skała.

Źródło:
- www.crazynauka.pl/na-plutonie-sa-gory

Dziwne księżyce Plutona.

Pluton pozostaje jednym z najbardziej tajemniczych obiektów Układu Słonecznego. Dość duży, by przez 76 lat uznawany był za planetę, na tyle jednak mały, że obserwowanie go z Ziemi jest niezwykle trudne. Jak bardzo pokazuje choćby fakt, że dopiero po 48 latach od odkrycia, w 1978 roku udało się stwierdzić, że Pluton to właściwie karłowata planeta podwójna. Mówi się tak o nim, bo jego księżyc, Charon, jest od niego zaledwie 9 razu lżejszy i dwa razy mniejszy. Przed 1978 rokiem nie byliśmy w stanie rozróżnić, że w rzeczywistości to dwa ciała krążące wokół siebie – wspólny środek masy obu obiektów znajduje się ponad powierzchnią Plutona.

Przez kolejne lata sądzono, że Pluton ma tylko jednego satelitę i dopiero w XXI wieku zaczęliśmy odkrywać kolejne. To Hydra, Nix, Kerberos i Styx. Podejrzewa się, że powstały w wyniku zderzenia Plutona z innym obiektem, co wyrzuciło w przestrzeń materię, która uformowała satelity.

Ostatnie badania pokazują, że dwa z księżyców Plutona zachowują się przedziwnie. Gdybyśmy się na nich znaleźli, nigdy nie wiedzielibyśmy z której strony wstanie słońce, ani gdzie zajdzie. Jednego dnia mogłoby wynurzyć się na wschodzie, a zajść na północy, innego pojawić się na południu i również na południu zniknąć. Wszystko dlatego, że Hydra i Nix wirują chaotycznie i nie sposób przewidzieć ich ruchu. To efekt oddziaływania grawitacyjnego układu podwójnego Pluton-Charon, który dodatkowo wzmacniany jest przez bardzo mocno spłaszczony kształt.

Odkrycie jest efektem symulacji przeprowadzonych po tym, jak udało się zaobserwować dziwne zmiany oświetlenia powierzchni satelitów. Dzień i noc na Hydrze i Nixie nie pojawiały się regularnie, co doprowadziło do tego odkrycia.

Źródło:
- www.crazynauka.pl/ksiezyce-plutona-okazaly-sie-dziwniejsze-niz-sadzono/

Zdjęcia z misji New Horizons

 

Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony NASA poświęconej misji sondy New Horizons.

Więcej zdjęć można znaleźć na stronie NASA:
www.nasa.gov/mission_pages/newhorizons/images/index.html

Trochę faktów o sondzie New Horizons

New Horizons
- pierwsza misja do systemu Plutona i Pasa Kuipera.

Wyprawa do "Niezbadanego Plutona" i "Nowej Krainy"

Misja sondy New Horizons pomoże nam zrozumieć światy na skraju naszego układu słonecznego dzięki pierwszemu rekonesansowi systemu Plutona i zagłębieniu się w odległy, tajemniczy Pas Kuipera - relikt z czasów powstawania Układu Słonecznego.

Podróż

Sonda New Horizons została wystrzelona 19 stycznia 2006 r.; przelatując obok Jowisza w lutym 2007 r. uzyskała przyśpieszenie grawitacyjne oraz przeprowadziła badania naukowe, a następnie skierowała się w stronę Plutona i jego księżyców, aby w roku 2015 rozpocząć 6-miesięczne badania rozpoznawcze prowadzone w trakcie zbliżania się do celu. Największe zbliżenie z Plutonem sonda osiągnęła 14 lipca 2015 r.

Jeśli NASA zatwierdzi rozszerzenie misji sonda uda się dalej w głąb Pasa Kuipera, aby zbadać jeden lub dwa starożytne, lodowe mini-światy znajdujące się w tym rozległym regionie, położonym co najmniej 1 milion mil (ponad 1,6 miliona km) poza orbitą Neptuna.

Wysłanie sondy w tak długą podróż pomoże nam odpowiedzieć na podstawowe pytania dotyczące tych obiektów - ich powierzchni, geologii, wyglądu i atmosfery.

Nowa Nauka

Narodowa Akademia Nauk przyznała najwyższy priorytet w badaniach Układu Słonecznego eksploracji Pasa Kuipera wraz z Plutonem.

Generalnie sonda New Horizons stara się zrozumieć, gdzie Pluton i jego księżyce "pasują" do innych obiektów w Układzie Słonecznym, takich jak skaliste planety wewnętrzne (Ziemia, Mars, Wenus i Merkury) i zewnętrzne gazowe olbrzymy (Jowisz, Saturn, Uran i Neptun).

Pluton i jego największy księżyc, Charon, należą do trzeciej kategoria znanej jako "lodowe karły" - mają one stałą powierzchnię, ale w przeciwieństwie do planet skalistych, znaczącą część ich masy stanowi lód.

Korzystając ze zdjęć z Teleskopu Kosmicznego Hubble'a, członkowie zespołu New Horizons odkryli cztery wcześniej nieznane Księżyce Plutona: Nix, Hydra, Styx i Kerberos. Bliskie spojrzenie na te światy z pokładu sondy zapowiada niesamowitą historię o pochodzeniu i rubieżach Układu Słonecznego. Sonda New Horizons zbada także - po raz pierwszy - jak "lodowe karły" takie jak Pluton i obiekty z Pasa Kuipera ewoluowały w czasie.

Pragnienie odkrywania

Stany Zjednoczone były pierwszym krajem, który dotarł do każdej z planet od Merkurego do Neptuna za pomocą sond. Jeśli misja sondy New Horizons się powiedzie pozwoli to USA na zakończenia wstępnego rozpoznania Układu Słonecznego.

Działanie zespołowe

Głównym badaczem przewodzącym zespołowi misji New Horizons jest dr Alan Stern z Instytutu Badawczego Southwest (SwRI). Laboratorium Wydziału Fizyki Stosowanej Uniwersytetu John'a Hopkins'a (APL) zarządza misją dla NASA, a także zaprojektowało, zbudowało i nadzoruje działanie sondy. SwRI jest odpowiedzialny za zaplecze naukowe sondy operacje nauka użytkowych, obróbkę i archiwizację danych, a także stanowi część zespołu naukowego. Do zespołu misji należą także: KinetX Inc. (zespół nawigacji), Ball Aerospace Corporation, Boeing Company, NASA Goddard Space Flight Center, NASA Jet Propulsion Laboratory, Uniwersytet Stanford, Lockheed Martin Corporation, Uniwersytet Colorado, Departament Energii USA oraz wiele innych firm, ośrodków NASA i partnerów uniwersyteckich.

"Kosmiczna paczka"

• Ralph: Kamera/spektrometr światła widzialnego i podczerwieni - zapewnia kolor, skład i mapy termiczne,
• Alice: Spektrometr obrazowania w ultrafiolecie - analizuje skład i strukturę atmosfery Plutona i bada przestrzeń wokół Charona oraz obiektów w Pasie Kuipera (KBO),
• REX (Radio Science EXperiment): Mierzy skład i temperaturę atmosfery - pasywny radiometr,
• LORRI (Long Range Reconnaissance Imager): Kamera teleskopowa - uzyskuje dane dalekiego zasięgu, mapy odległej części Plutona i dostarcza wysokiej rozdzielczości danych geologicznych,
• SWAP (Solar Wind Around Pluto): Spektrometr do badania wiatru słonecznego i plazmy - mierzy atmosferyczną "prędkość ucieczki" i obserwuje interakcje Plutona z wiatrem słonecznym,
• PEPSSI (Pluto Energetic Particle Spectrometer Science Investigation): Spektrometr cząstek energetycznych - mierzy skład i gęstość plazmy (jonów) uciekających z atmosfery Plutona,
• VBSDC (Venetia Burney Student Dust Counter): Zbudowane i obsługiwane przez studentów z Uniwersytetu Kolorado - mierzy ilość pyłu kosmicznego bombardującego sondę New Horizons podczas podróży poprzez Układ Słoneczny.

Oryginalny artykuł w wersji anglojęzycznej można znaleźć pod adresem:
www.nasa.gov/sites/default/files/atoms/files/nh-fact-sheet-2015_1.pdf

Historyczne spotkanie sondy New Horizons z Plutonem

Dokładnie o godz. 13.49, po ponad 9 latach lotu doszło do historycznego spotkania sondy Amerykańskiej Agencji Kosmicznej New Horizons z karłowatym Plutonem.

New Horizons to jedyna sonda NASA, która musiała pokonać tak długą drogę, by dotrzeć do obiektu swoich badań. Przez ponad 9 lat przemierzyła 5 mld km. 14 lipca 2015 to dzień, w którym doszło do wieńczącego całą misję historycznego zbliżenia z Plutonem. New Horizons nie weszła jednak na orbitę Plutona. Wszystko dlatego, że nie znaleziono sposobu, by zapewnić odpowiednią ilość paliwa tak by sonda mogła odpowiednio wcześniej wyhamować.

Więcej informacji o sondzie i jej misji oraz zdjęcia można znaleźć na portalu Focus.pl
www.focus.pl/kosmos/historyczne-spotkanie-new-horizons-z-plutonem-12727